Rozdział 17

Po koncercie idę z Tiffany do namiotu. Rozmawiamy o muzyce. Tiffany miała tyle szczecią, że ma zdjęcie z zespołem i ich autografy na koszulce. W końcu kładziemy się w swoje śpiwory.

-James mogę spać z tobą w jednym śpiworze? Jest mi zimno.

-Pewnie wchodź. – mówię i rozpinam zamek, żeby mogła swobodnie wejść.

Wtula się we mnie, a ja całuję ją w czoło.

-Dobranoc.-szepczę jej do ucha.

        -Tiffany! Halo Tiff!. – potrząsam nią i nic. Jest nieprzytomna.

Znowu dzwonię na pogotowie. Po zgłoszeniu wyciągam ją ze śpiwora i bardzo delikatnie zakładam na nią swoją bluzę. Wynoszę ją z namiotu i czekam ze zniecierpliwieniem na karetkę. Każda sekunda ciągnie się w nieskończoność. Wiem, ze w jej stanie kolejne omdlenie jest czymś bardzo poważnym. Czyżbym miał ją stracić jeszcze szybciej niż przypuszczałem? Właśnie w takich chwilach uświadamiam sobie jaka jest krucha, jak bardzo nie chcę jej stracić.

        Pogotowie przyjeżdża dość szybko, każą położyć mi ją na nosze, a ja nie chcę jej opuścić. Choćby miałbym ją puścić na tylko na chwilkę.

-Mogę z nią jechać ?

-Jesteś z jej rodziny?

-Nie ale..

-Nie ma ale. Niestety nie możesz jechać.

-Daj spokój Pat pozwól mu jechać.

-Dobra siadaj, ale, żeby to było ostatni raz.

-Dziękuję.

Wsiadam pospiesznie do karetki. Jest prawie tak samo jak ostatnio. Tylko teraz ona nie odzyskuje przytomności. Cały czas trzymam ją ca rękę i powtarzam sobie w myślach, że będzie dobrze, ale wiem, że tak nie jest i raczej nie będzie. Wiem, że jej stan będzie się cały czas pogarszał, że to ostatnie dni, kiedy będzie silna, kiedy jej organizm będzie walczył. Potem się podda. Wiem to, czytałem o tym, w większości przypadków tak jest. No chyba, że się przyjmuje leki, a Tiffany tego nie robi.

        Wysiadam z karetki i mogę tylko patrzeć jak przenoszą ją na oddział. Wchodzę po cichu na salę pomimo zakazów pielęgniarki.

-Jeśli nie zacznie pani przyjmować leków choroba będzie szybciej postępować zostanie pani niecały miesiąc albo …-zauważył mnie.-Co Pan tu robi!

-To moja dziewczyna i chcę słyszeć wszystko co się jej tyczy, jeśli ona chcę żebym to usłyszał.   

-Chce Pani.

Ona popatrzyła na mnie pytającym wzrokiem, ja skinąłem głową.

-Tak chcę.

-A więc jeżeli zacznie pani brać chemię albo przynajmniej tabletki przedłuży Pani swoje życie o jakiś miesiąc.

-Nie chcę brać żadnego świństwa.

-Panie doktorze mógłby Pan nas zostawić na chwilkę?- pytam.

-Tak, nie ma sprawy. – mówi i wychodzi zamykając za sobą drzwi.

-Dlaczego mi to robisz ?! Dlaczego nie chcesz brać tych cholernych leków, żeby żyć dłużej? – krzyczę do niej i czuję jak łzy spływają mi po policzkach.

-Bo chcę żyć do końca po swojemu, chcę być sobą a nie warzywem.

-To jest najbardziej samolubna rzecz jaka możesz zrobić. Żyj dla mnie dla mamy, dla wszystkich którzy cię kochają. – mówię i siadam na skraju jej łóżka.

-Nie wiesz jak to jest być tak chorym. Nie chcę się męczyć. To nie dlatego, że cię nie kocham.- mówi i podnosi się. Bierze moją twarz w dłonie i patrzy mi w oczy. – kocham cię najbardziej na świecie, chcę z tobą być cały czas, ale nie chcę się męczyć, umierać powoli, codziennie czuć jak wypływa ze mnie chęć życia i energia. Wybacz mi.

-Ja po prostu nie chcę cię stracić, nie chcę tego. Boję się tej pustki po twojej śmierci. – mówię i płaczę.

Wiem, ze nie powinienem płakać w takiej chwili, ale to jest silniejsze ode mnie. Przytulam się do niej. Ona mnie uspokaja. Jest dla mnie wszystkim. Jeżeli ona odejdzie zostanie mi tylko moja mama i kilku przyjaciół.