Rozdział 16

Budzę się pierwszy i widzę, że Tiff dalej śpi na moim torsie. Staram się nie poruszać, żeby jej nie obudzić.

-Nie śpię, czekałam aż ty się obudzisz.

-O ty spryciulo poczekaj tu zaraz wracam. – mówię i wychodzę z łóżka. Ubieram tylko spodenki nie chce mi się szukać koszulki. Schodzę do kuchni i robię śniadanie. Nakładam na tackę tosty, kakao oraz musli z mlekiem i zabieram to do sypialni.

-Oto śniadanie do łóżka dla mojej księżniczki. – mówię i uśmiecham się do niej.

-O Boże dziękuje ci jesteś uroczy. – mówi, a ja kładę cię bok niej i podkradam jej Tosta. Śmiejemy się do siebie.

-Wiesz co James chcę, żeby było tak do końca, żebyś zasypiał i budził się obok mnie, chcę czuć twoją bliskość.

-Będzie tak. Możemy tu spać codziennie a ja mogę robić ci takie śniadanie każdego poranka, też tego chcę, chcę być przy tobie w każdym momencie twojego życia. Chcę przeżywać twoje wzloty i upadki. Cieszyć się z tobą i pocieszać cię gdy nie będziesz miała humoru. To wszystko dlatego, że cie kocham.

        W pokoju nastaje cisza. Wiem, że na pewno jak będę na tyle dorosły, żeby zarabiać pieniądze wyremontuje ten dom, ale tego pokoju nie zmienię, będzie kojarzył mi się z najwspanialszymi chwilami mojego życia, z dziewczyną którą kocham ale która może odejść w każdej chwili pozostawiając pewną pustkę w moim serce.

Patrzę na Tiffany i się uśmiecham, ona odwzajemnia uśmiech. Nagle zauważam, ze zaczyna jej lecieć krew z nosa.

-O James przepraszam ubrudziłam łóżko krwią.

-To nie twoja wina już lecę po chusteczki.

        Wychodzę z pokoju i biorę wilgotną szmatkę i chusteczki. Siadam obok niej na krawędzi łóżka.

- Niestety ale będę miała tak często i to pewnie w najmniej spodziewanych momentach, lekarz mnie ostrzegał.

-Spokojnie jakoś damy radę. –mówię i przykładam wilgotny kawałek materiały na jej kark.

-Dziękuje.

        Siedzimy tak dobrą chwilę dopóki krwotok nie ustąpi. Przytulam ją do siebie. To tylko niuanse, drobne gesty, a dają nam obojgu poczucie bezpieczeństwa.

        - Za tydzień grają u nas Imagine Dragons i całkiem przez przypadek nabyłem 2 bilety. Byłabyś tak łaskawa i poszłabyś ze mną ?

-Pewnie, planowałam iść na ten koncert.

-A  swoją drogą mój kolega urządza imprezę i mam cichą nadzieje, że pójdziemy razem.

-Pewnie, będzie alkohol ?

-Raczej tak a co ?

-Bo na mojej liście kilku rzeczy które chcę jeszcze zrobić jest upicie się tak, że nie będę w stanie chodzić.

-I myślisz, że będę cię niósł od Sama aż do domku w lesie. – mówię i ściągam brwi.

-Tak myślałam, ale jak nie chcesz…

-To dobrze myślałaś i wiedz, że Lily też tam będzie. – mówię i uśmiecham się.

        Dzisiejszy dzień spędzamy na nic nie robieniu. Po prostu siedzimy przed domkiem i rozmawiamy o wszystkim. Kiedy ją całuje automatycznie w mojej świadomości pojawiają się obrazy z dzisiejszej nocy. Dziękuję mojemu mózgowi za to, nie chcę aby to wspomnienie zatarło się, chcę aby cały czas było wyraźne.

       

                                   ***

Tiffany jest cały czas zmęczona i zasypia. Teraz uświadamiam sobie jaka jest chora, cały czas jest zmęczona, blada, na jej ciele pojawiają się bez powodu siniaki i coraz częściej krwawi z nosa . Jutro musi jechać do szpitala na chemioterapie. Ona sama tego nie chcę, mówi, że jak ma umierać to z klasą i nie chce stracić włosów podczas walki która i tak jest skazana na porażkę. Przez cały poprzedni tydzień nie robiliśmy w zasadzie nic. Chodziliśmy dużo po lesie wokół domu. Znaleźliśmy domek na drzewie. Spaliśmy tam jednej nocy, ale okazało się, że bezpieczniej będzie jeśli będziemy nocować w zwykłym domu w razie zasłabnięcia Tiffaney. Dzisiaj jest koncert. Zaplanowaliśmy, że weźmiemy koce oraz mały namiot  i rozstawimy go na polu namiotowym w parku, żeby nie wracać taki kawał do domu.

        Wychodzimy wcześniej, żeby zająć miejsca przy scenie. Ale i tak jak dochodzimy widać już mały tłumek ludzi kotłujący się przy estradzie. Widzę Sama który przedziera się w naszą stronę.

-Siema Jem.

-Siema Sam. – mówię i podaje mu dłoń.

-A kto z tobą przyszedł? – pyta i spogląda na Tiffany.

-To moja dziewczyna Tiffany. Tiffany to jest Ben mój kumpel od kiedy pamiętam.

-Cześć Tiffany . – mówi Sam i całuję ją w dłoń. – No to mam nadziej, że zobaczę was na mojej imprezie w piątek.

-No pewnie że nas zobaczysz. –mówię.

        Idę z Tiffany na pole namiotowe i rozkładam nasz nowy „dom”

-Miłych masz kolegów. – mówi Tiffany

-Dziękuję.

-Zbierajmy się lepiej.

        Idziemy trzymając cię za ręce.

-Poczekaj tu na mnie polecę kupić coś do picia. – mówię to i odchodzę w stronę małego baru.

-Dwa piwa.

- Ile ty masz lat ?

-21

-Na pewno ?

-Tak

-Masz dowód.

-Nie nie mam dowodu.

-No to nie masz piwa.

-Człowieku to jest zwykły koncert nie mam zamiaru się schlać.

- I tak piwa nie dostaniesz gówniarzu a teraz zmiataj stąd bo zrobię się nieprzyjemny!

-Nie mów tak do mnie i sprzedaj mi to piwo.

-Won albo dostaniesz po ryju.

-Nie.

        I właśnie wtedy ten facet wytoczył się zza lady i uderzył mnie w twarz. Miałam zamiar odejść, ale jak usłyszałem, że naśmiewa się ze mnie, że jestem tchórzem do swoich spasionych kolegów podbiegłem do niego. Bez namysłu uderzyłem do pięściom w szczękę. Powaliłem go jednym ciosem. Byłem tak wściekły, że zacząłem okładać go pięściami gdzie popadnie.

- James nie uspokój się! – krzyczy do mnie Tiffany a ja się opamiętuje.

Czuję jej dłonie na moich ramionach próbuje mnie odciągnąć, a ja nie stawiam oporów. Wstaję i otrzepuję się z kurzu, a sprzedawca leży na ziemi i rzuca wyzwiska w moją stronę.

- James co cię opętało?

-Puściły mi nerwy, przepraszam nie zrobię tego nigdy więcej.

-Masz rozcięty łuk brwiowy.

- Nic mi nie będzie.

-Choć tu wojowniku. – mówi i przyciąga moją głowę do siebie. Całuje mnie. – Nachyl się tu, wyczyszczę ci te ranę. – mówi do mnie i śmieje się.

Ja też się śmieje. Teraz uświadamiam sobie jakie o było głupie. Idziemy do namiotu. Ona wyciąga z apteczki wodę utlenioną i przemywa mi ranę.

-Wiesz, że to było głupie.

-Wiem i to bardzo.

-Już myślałam, że będę musiała Sama wołać, żeby cię odciągną.

-Nie jak złapałaś mnie za ramię cały gniew ustąpił.

-Widzisz mam magiczne ręce. – mówi i się uśmiecha.- Teraz się nie ruszaj bo chcę wyciągnąć kamyk.

-Wytrzymam.

Marszczy czoło i przygryza wargę. A ja staram się nie ruszać. Patrzę na nią i dopiero teraz przypatruję się dokładniej rysą jej twarzy. Jest piękna. Uśmiecha się do mnie.

-Już. Bolało?

-Nie, w końcu masz magiczne ręce. No to jeszcze plaster i możemy wychodzić.

Wychodzimy za rękę z namiotu, a ja podbiegam do barku, za którym stoi inny facet.

-Poproszę dwa piwa.

-Z sokiem?

-Tiffany chcesz z sokiem czy bez ?

-Z sokiem.

- No to jedno z sokiem drugie bez. Ile płace?

-10$

Odchodzimy od barku w samą porę bo na scenie pojawia się zespół. Jest już ciemno. Bawimy się przy muzyce. Tańczymy, skaczemy ,wrzeszczymy, ogółem zachowujemy się jak zwykli ludzie, nie obarczeni znamieniem choroby.